Ten temat powstał aby tropić i napiętnować wszystkich autorów i redaktorów piszący bzdury o muzyce techno i imprezach . Zasada jest prosta jeśli tylko pojawi się dana publikacja wrzucamy tu, pod artykułem zostawiamy adres mailowy do autora danego artykułu i krytykujemy go mailowo...(+ dyskusja czy faktycznie bzdury napisał)może ci idioci i ignoranci (wszak znam siebie a skończyłem dziennikarstwo) wreszcie zaczną pisać z sensem i prawdziwie.


zaraz wrzucam coś na dobry początek:

Autor: Ola Szatan
Miejsce publikacji: Dziennik Zachodni (dodatek "Magazyn')
Data: 11.01.2008

Wersja elektroniczna:' 'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w

Król miksów i dyskotek w styczniu wyda solową płytę.
„W życiu nie pracowałem, a nagle zacząłem dostawać pieniądze za to, co sprawia mi przyjemność” – mówi Adamus, najpopularniejszy polski DJ ubiegłego roku. W młodości wkładał bluzy z kapturem, ciężkie buty i szedł w miasto. – Do teraz nie cierpię sweterków i ładnych ubranek. A garnitur miałem na sobie raz w życiu – mówi Adam Jaworski, znany szerzej jako didżej Adamus. Czarnymi winylami kręci najlepiej w Polsce. Grywa w najlepszych klubach. Na swoim koncie ma ponad 3 tysiące imprez. W styczniu ukaże się jego płyta  w duecie Wet Fingers, który w 2005 roku założył wraz z Michałem Nosowiczem, w branży znanym jako Mafia  Mike. Od kilku lat artyści odświeżają polską muzykę. Ich przeróbka przeboju „Hi-Fi Superstar” z repertuaru zespołu Wanda i Banda okazała się najczęściej granym polskim kawałkiem w klubach  i dyskotekach w minionym roku.  – Nadchodzi era muzyki klubowej przez duże „K” – prorokuje Adamus. Raz, że ludzie pokochali te rytmy. Dwa, że z zacisza klubów przeniknęła ona do mainstreamowych mediów, co znacznie zwiększyło grono jej fanów. No i sprawiło, że także w Polsce DJ-e wyrośli na gwiazdy show-biznesu. Jak choćby on.

Inna sprawa, że ubiegły rok był dla Adamusa wyjątkowy: zagrał z największymi didżejami świata, m.in. Carlem Coksem, Timo Maasem czy Artfulem Dodgerem. Jako producent współpracował z polskimi artystami: Marylą Rodowicz, Myslovitz czy Moniką Brodką. No i nawiązał współpracę z chicagowską wytwórnią, która chce wydawać płyty Wet Fingers w USA. W ślad za tym pojawiły się zaproszenia na imprezy w Miami i w Chicago oraz w najbardziej prestiżowym dla didżejów miejscu świata  – klubie Privilege na Ibizie.  – Pojechaliśmy tam jako artyści amerykańskiej wytwórni. Graliśmy cały wieczór. To było jak spełnienie marzeń  – wspomina Adamus, który długo szukał swojego miejsca w życiu.

Chłopak z przedmieścia

Dzisiejsza gwiazda clubbingu spędziła dzieciństwo w Grudźcu, na przedmieściach Opola. I nie była złotym dzieckiem, tylko kawałem niezłego łobuza. – Konkretnym chuliganem – precyzuje. – Zawsze miałem milion pomysłów, żeby wyciąć jakiś numer. Wyrzucałem balony wypełnione wodą z trzeciego piętra, czasem kogoś pobiłem. Załatwiałem też sobie drogą przekupstwa dobre oceny z wuefu – Adamus przyznaje się bez bicia. Na lekcjach się nudził, nie należał do prymusów ani ulubieńców nauczycieli. Wiedzę zdobywał selektywnie, czyli – jak sam mówi  – uczył się tylko tego, co mogło mu się przydać w życiu. – Ale jak rodzice obiecali mi nagrodę za średnią 4,5 na świadectwie, to ją wykręciłem. I maturę też zdałem w terminie. Bo ja jestem leń i materialista – śmieje się.

To w liceum zainteresował się muzyką. Zaczęło się od klasycznej gitary, którą dostał w prezencie i szybko zamienił na elektryczną.  – Dawała większy pałer, a ja byłem zafascynowany rockiem granym przez Guns N’Roses czy Soundgarden. Często grywałem kumplom na wieczornych imprezach. No i łatwiej było wyrwać laski na gitarę – śmieje się didżej. Po chwili poważnieje. – Na pewno szpanowanie nie zasłaniało mi miłości do muzyki, bo kobiety się zmieniały, a muzyka została.

Od kilku lat żyje w biegu. Niemal codziennie pokonuje setki kilometrów  – jeździ z Wrocławia, gdzie założył własny klub Lemoniada, do Warszawy, gdzie grywa w klubach od 2001 roku.  Pytany o życie prywatne odpowiada: „A co to takiego?”. – Jest maksymalnie skoncentrowany na sobie. W jego przypadku to zaleta, dzięki której mógł osiągnąć sukces – ocenia kumpla „Dobry Rafał”, czyli Rafał Turski. Przyjaźnią się od kilkunastu lat, jeszcze od Opola. Spotkali się w zespole muzycznym, w którym Adamus grał na gitarze. Kiedy Adamus przeniósł się do Warszawy, zaraz ściągnął Rafała, który także szybko znalazł swoją działkę: jako pierwszy grafik w kraju zaczął robić wizualizacje na imprezach klubowych. Pracuje m.in. dla Kayah, robił oprawę na festiwalu w Sopocie.

Ale zanim obaj odnieśli sukces, musieli się nieźle postarać, choć dla takich zdolnych chłopaków nie było to szczególnie trudne. – Ludzie zawsze chcieli Adamusa słuchać i bawić się na jego imprezach. On ma duży talent do robienia zamieszania wokół siebie, wkręcania się w różne sytuacje. A warszawka szybko go wchłonęła i stał się gwiazdą – opowiada Rafał o początkach warszawskiej kariery, kiedy DJ zaczynał grać w klubie Muza. – To były czasy – wzdycha z rozrzewnieniem, wspominając początki polskiego clubbingu i muzyki klubowej. W zasadzie liczyła się tylko stolica, a w niej trzy kluby: Muza, Organza i przede wszystkim Piekarnia, gdzie można było czasem posłuchać Rogera Sancheza, Jacques’a Lu Conta, Lottiego, FC Kahuny, DJ Touche’a, Jamesa Zabieli czy Barry’ego Ashwortha.

Tłok w tych klubach panował straszliwy, bo nie było w całym kraju nic lepszego. Więc także dla człowieka, który chciał być profesjonalnym DJ-em, było to najlepsze miejsce.  – Ale też na początku XXI wieku didżejką zajmowało się w kraju ze dwadzieścia osób, a dzisiaj około siedmiuset. Jednak to właśnie na Adamusa zrobił się wielki boom – Rafał mówi to  z wyraźną satysfakcją. Od 2003 do 2007 roku Adamus rezydował w warszawskiej Klubokawiarni. Tradycją stało się, że w czwartkowe wieczory klubowicze rozpoczynali weekend od tego właśnie miejsca. I nie da się ukryć, że przychodzili tam dla niego. – Był stołeczną perełką – mówi jego kolejny opolski kolega Igor Przebindowski, muzyk, który także wylądował na stołecznym bruku. Tłumaczy, że Adamus pierwszy na polskiej scenie mocno zaakcentował połączenie muzyki klubowej z latynoską, dwa style, na które akurat było wielkie zapotrzebowanie. Poznali się jako nastoletni chłopcy, gdy Adamus grał w swojej kapeli 3K. Potem studiował dziennikarstwo i już na pierwszym roku zaczął pracować  w opolskim radiu ProKolor.
To wówczas w jego głowie zrodziła się myśl o zostaniu didżejem.  – Porzuciłem gitarę na rzecz kręcenia czarnymi płytami na gramofonach głównie z powodów ekonomicznych  – przyznaje Adamus. To były czasy trudne dla muzyki granej na żywo. Bardziej opłacało się zatrudnić jednego didżeja niż zespół muzyczny – opowiada.  Od lat 70., kiedy narodziła się muzyka dyskotekowa, didżeje zdobywali coraz większą popularność. Choć nie liczyli się tak jak zespoły, to jednak od ich talentu dobierania i mieszania muzyki zależało, czy goście bawią się dobrze, czy nie. Gwiazdami stali się jednak dopiero pod koniec lat 90., kiedy to na świecie eksplodowała klubowa muzyka taneczna. Ich aktywność nie ograniczała się już do puszczania takiej czy innej składanki okraszonej bardziej lub mniej dowcipnymi komentarzami. Teraz to oni, korzystając z muzyki innych, zaczęli tworzyć swoją, niepowtarzalną, jedyną. 

10 tysięcy krążków

To dla nich przychodzi się dziś do klubów. To oni prezentują najświeższe utwory i nowe nurty. Najlepsi didżeje osiągają status równy gwiazdom rocka.  – Dobry didżej to następca szamana, który prowadzi za sobą ludzi w czasie zabawy – ocenia Adamus. I trudno jednoznacznie określić, jakie cechy sprawiają, że się jest tym szamanem. Sam smak muzyczny, poczucie rytmu to za mało. Wyczucie publiczności, podświadoma pewność, że w danym momencie trzeba zagrać ten, a nie inny kawałek, umiejętność czarowania tłumu… – Tak, ta praca ma w sobie coś z magii – wzdycha Adamus. Ale ważne są też konkrety, czyli warsztat DJ-a, który nie istnieje bez sporej kolekcji winyli.  – Minimum trzy godziny dziennie trzeba poświęcać na szukanie muzyki  – uśmiecha się Adamus, który zgromadził już prawie 10 tysięcy krążków.

Szuka w sklepach, antykwariatach, na bazarach, w internecie, przywozi z podróży. – Pamiętam, jak wracając z Brazylii, wyrzuciłem z torby wszystkie ubrania, by móc spakować winyle z muzyką brazylijską lat 60. Te płyty do dzisiaj są dla mnie bezcenne – wspomina z nostalgią. Dzisiaj dostęp do muzyki jest dużo łatwiejszy. Są portale internetowe dla didżejów (jeden z najpopularniejszych to:' 'linki widoczne tylko dla zalogowanych u�ytkownik�w), gdzie można zamówić upragnioną płytę. Coraz częściej gra się również z krążków CD.   – Brzmienie z płyty winylowej jest oczywiście ciekawsze – zastrzega Adamus. I tłumaczy, że szkoda by jednak było nie korzystać z możliwości ściągania najnowszej muzyki z netu i wykorzystywania jej na gorąco.

– Najważniejsze to mieć swój styl i umieć wprowadzić ludzi w prawdziwy trans taneczny – kwituje. Jednak klubowa didżejka to nie jedyne zajęcie Adamusa. Jeszcze w 2002 roku polubił telewizję, a ona jego, kiedy razem z Igorem i Rafałem załapali się do pracy przy superpopularnym wówczas „Idolu”. On z Igorem robili klubową aranżację do jednego z koncertów, a Rafał – wizualizacje podczas występów. Adamus z Igorem tak się wtedy zgrali, że zaczęli grać na dwa gramofony. Potem przyszła propozycja od Kuby Wojewódzkiego, który szukał ludzi odpowiedzialnych za oprawę muzyczną jego autorskiego talk-show. – Adamus ma dwie ważne cechy, które w nim cenię: radość z pracy i dystans do siebie. Jest niezwykle kreatywny  i czasem mnie zaskakuje – podkreśla Wojewódzki. Występy telewizyjne przyniosły Adamusowi ogólnopolską sławę, choć on woli mówić, że stał się po prostu „bardziej rozpoznawalny”. Jest szczęśliwy  i ma na ten temat swoją teorię. – Nigdy w życiu nie pracowałem, tylko nagle zacząłem dostawać większe pieniądze za to, co i tak sprawia mi przyjemność – mówi.

Do tej pory był współproducentem ponad 15 płyt z muzyką klubową. Tworzył też remiksy dla wielu polskich zespołów. Współkomponował muzykę do sztuk teatralnych (m.in. dla wrocławskiego Teatru K2 – przedstawienie „Mc Mayak”) i filmów, np. „Arche”. Muzyka jego zespołu 3K została wykorzystana w offowym filmie „Że życie ma sens”. Razem z Januszem Stokłosą robił muzykę do musicalu „Romeo i Julia” w reżyserii Janusza Józefowicza, gdzie także gościnnie wystąpił. Ale to już historia. Adamus ożywia się, gdy zaczynamy rozmawiać o jego najważniejszym obecnie projekcie – duecie Wet Fingers, gdzie z Michałem Nosowiczem odświeżają polską muzykę, liftingując stare przeboje, bawiąc się konwencjami, żartując. Przeróbka obciachowego nieco przeboju Wandy i Bandy „Hi-Fi…” zachwyciła, tak samo jak spodobał się ich pierwszy utwór „Nu Limit” (2006, na bazie motywu przewodniego programu „5-10- -15”, który pochodził z piosenki „Bez ograniczeń” Kombi). Niedawno Adamus z Michałem Nosowiczem założyli własną wytwórnię płytową Topless Records.

– Chcemy promować polskich artystów i swoją twórczość. Rynek jest mizerny i jeżeli sami się tym nie zajmiemy, to nikt nam nie pomoże. Przykładem powinni być Hiszpanie, którzy wytworzyli własne charakterystyczne brzmienie, dzięki czemu są rozpoznawalni i cenieni w świecie. Może czas na Polaków? – rozmarza się Adamus.  Może tym, co wypromuje polską muzykę, będzie jego solowa płyta. – Album od dwóch lat jest gotowy, ale nie miałem czasu go wydać. Jest mało klubowy, za to bardziej jazzowy. Uwielbiam odkrywać nowe brzmienia – opowiada Adam Adamus Jaworski. Najbliższy koncert Adamusa i Wet Fingers już dziś (piątek 11 stycznia) w gliwickim VIP Klubie. 12 i 13 stycznia zagra w Glasgow na koncercie Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Po kilku koncertach w różnych miastach Polski do Warszawy powróci 8 lutego, gdzie zagra w klubie Milch. Pod koniec marca Adamus z Wet Fingers wyjeżdżają do USA, by grać w największych klubach Chicago i Miami. – Damy czadu po polsku, że aż miło – śmieje się Adamus.

znalazłem tylko mail bezpośrednio do ich rzecznika prasowego.można pisać<LOL>

m.chudzikiewicz@polskapresse.pl

Ostatnio edytowany przez otm (2008-01-15 20:06:16)